شادی یک طیفِ هوشمند است، که در جهان هستی موج می زند. جمله مخلوقات ازآن خواهند نوشید. همانطور که از اندوه نیز سیراب می شوند. پس نمی توان امید داشت که بشود تنها در شادی زیست. اساساً شادی در تقابل اندوه معنا می یابد. شادی نه رضایت است و نه لذت. به عبارت دیگر مجموعه ای از حواسِ آدمی آن طیف را می چشند. و بدون تردید آمال ها در طول یک دوره زیستنِ مان، در لمس آن بس تاثیر گذارند.
شاید به توان احوالی که از اولین پرواز، بر عقاب مستولی می شود را شادی نامید. حسی که لبالب از هیجان و ترس است. قدرت و اعتمادِ بنفس درآن حس بسیار می لولد. مجموع این حالات، انرژی وَ یا نیرو وَ یا طیفی را به خود جذب می کند. لاکن شادی در اندوه پیچیده است. پس هیچگاه تعریفِ مشخصی ازآن بیرون نمی آید.
لهذا خرسند بودن و قبولِ بازتابهای آمالمان، آدمی را به سوی شادی رهسپار می سازند. درین باب مولانای رومی گفته اند؛
ـ مرا عهدی ست با شادی که شادی آن من باشد مرا قولیست با جانان که جانان جان من باشد
یاحق