آيا من اسير تقدير هستم؟”
وقتی که ما در مورد رسالت مان در زندگی و هدف مان از به دنیا آمدن مان در این دنیا صحبت می کنیم، به این معنا نيست که در مورد چیزی که برای ما مقدر شده، صحبت می کنیم! ما در مورد معنا و سمت و سویی که به زندگی مان میدهیم صحبت می کنیم. ما به عنوان انسان ميتوانیم مسیرمان را مشخص کنیم، ببينيم چگونه می توانیم با رشد خودمان به اطرافیان مان و جهان هستی کمک کنیم؟ و چگونه می توانیم موثر بودن مان را زندگی کنیم؟ در واقع چگونه می توانیم در خدمت دیگران باشیم؟ چگونه می توانیم در خدمت کل هستی (طبیعت، حیوانات، درختان، اقیانوس و….) باشیم؟ مهم این است که فقط خودمان را نبینیم و خودمان را مرکز همه چیز قرار ندهیم. ما معنایی بزرگتر از خوردن و خوابیدن داریم و همه ما در جهت هدفي بزرگتر پیش می رویم. ببينيم قصد و هدف غايي ما چيست و با تغییری که روی خودمان ایجاد می کنیم، می توانیم در جهان هستی نیز تغییر ایجاد کنیم.

بیایید در این هفته ببینیم آیا معنایی برای زندگی مان داریم؟ این معنایی که داریم، معنایی است که ما به زندگی مان داده ایم يا فكر ميكنيم چون مقدر شده نميتوانيم تغييرش دهيم و اسير آن هستيم؟ یا بر عكس شايد به دنبال معنایی که تقدیر و سرنوشت ما است هستیم؟ آیا تا به حال کارهایی که میکردیم، کتاب هایی که می خواندیم، کلاس هایی که رفته ایم، در یک سمت و سو بوده است؟ آن سمت و سو را پیدا کنیم، شاید این همان سمت و سویی است که ما قرار است در جهت آن حرکت کنیم. از طرفی دیگر ببینیم تجربیات ما از کودکی مان چگونه بوده است و به آن تجربیات به عنوان دوره های آموزشي نگاه کنیم که به ما کمک كرده تا مسير خدمتمان را پيدا كنيم. آيا ميتوانیم در کنار دانشی که به دست آورده ایم از این ها استفاده کنیم تا به اطرافیان و جهان هستی نيز کمک کنیم. در واقع تاثیری که ما در جهان هستی می گذاریم، معنایی است که به زندگی خودمان می دهیم و فراتر از خویشتن خودمان می رویم. به قول يالوم در آنسوي سفر، خودِ ما منتظرِ ما ايستاده، خود واقعي مان!