اجرایتان عالی بود، لیکن در باب آنچِ رفت، گویی شرایطِ قسمتهای خاصی ازین چرخِ گردون را توجه نموده اند. اینکه در جهان چه می شود با آنچِ درینجا ( ایران ) رخ می دهد بسیار متفاوت است. سخن جناب روسلینگ با معیارهای نه ایران که خاورمیانه نیز همخوانی ندارد. و چون به نقلِ از شیخِ اجلْ سعدی شیرازی، بنی آدم اعضای یک پیکرند که در آفرینش زیک گوهرند و الا مابقی، پس آینده قطعاً آن چیزی نیست که اتفاقاً آمارها می گویند. درین فضای اندک مجالی از برای سخن راندن نیست. لهذا آدمی با آمالش راه را بر خویش و همنوعش بس دشوار گردانیده. به آتیهٔ جهانی که مردمانش می نشینند و ضجّه های کودکان موردِ تعرض را می شنوند و دَم نمی زنند، ابدا نمی شود امیدی داشت.
آسمان مال من است، امّا همه جایش نیز یک رنگ است؟
هوالحقّ